کد مطلب:41386 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:20

گنجینه پرسمان » تاريخ و سيره

1ـ لطفا در خصوص حلقه گمشده از حضرت آدم(ع) تا حضرت ابراهيم(ع) توضيحاتي بيان فرمائيد؟

ج1ـ چنانچه از اسناد اسلامي بدست مي آيد در فاصله بين حضرت آدم و حضرت ابراهيم (ع) پيامبران ديگري مردم را به خداپرستي دعوت مي كردند يكي از آن پيامبران حضرت شيث است كه بعد از حضرت آدم(ع) وصي ايشان شد.
در برخي از اخبار تعداد فرزندان آدم را 40 نفر ذكر كرده اند كه از جمله پسران ايشان هابيل و قابيل و شيث مي باشند(1). و در دعاي ام داود مي خوانيم: يا من وهب لآدم شيثا . اي خدايي كه به آدم شيث را بخشيدي. «ابن اثير» و «طبرسي» نقل كرده اند كه حضرت آدم(ع) به شيث سفارش كرده بود اين مقام را از قابيل پيدا كند تا مبادا مورد حسادست او واقع شود به همين دليل شيث پيوسته در حال تقيه به سر مي برد.(2)
گفته شده شيث (ع) نهصد و دوازده سال عمر كرد و خداوند به او پنجاه صحيفه عطا نمود كه به وسيله آنها مردم زمان خود را كه همگي از نوادگان آدم ابوالبشر(ع) بودند به خداي يگانه دعوت مي كرد.
پس از شيث فرزندش«انوش» كه او را «ريان» نيز ناميده اند، وصي اش گرديد بعد از وي پسرش «قينان» به اين مقام رسيد و بعد از او مهلاييل يا حليث، پس از وي يازد يا غنيميشا به اين مقام رسيد، يازد، پدر ادريس پيامبر است.
حضرت ادريس مردي خوش صورت و نيكو سيرت بود قرآن كريم از او به عنوان پيامبري بسيار راستگو ياد نموده و او را در زمره صابران و صالحان شمرده. مسعودي مي نويسد خداوند علوم گذشته را به او آموخت و سپس صحيفه اي به او عنايت فرمود. ادريس (ع) نخستين كسي بود كه جامه دوخت و با قلم خط نوشت. آن حضرت را منشاء بسياري از علوم مانند نجوم، حساب، هندسه، هيئت و غيره دانسته اند.
پس از ادريس حضرت نوح عليه السلام به پيامبري رسيد. نوح از پيامبران اولوالعزم است كه در راه ترويج خداپرستي رنج فراواني كشيد؛اما تعدا انگشت شماري به او ايمان آوردند قرآن كريم ويژگي هاي بارز وي را چنين بر مي شمارد كه او بنده اي«شكرگزار»، «صالح» و از نيكوكاران بود.
پس از نوح (ع) فرزندش«سام» وصي او شد و پس از او فرزندش «أرفخشد» و بعد از او فرزندش شايخ كه پدرش كه پدر هود (ع) است جانشين گرديد.
هود از پيامبران بزرگواري بود كه گذشته از ملكات عاليه نفساني و اخلاق حميده انساني، از نظر نسب و آراستگي اندام و زيبايي نيز ميان مردم زمان خود ممتاز بود.
قوم هود نسبشان به «عاد بن عوص بن ارم بن سام بن نوح» مي رسيد و به همين سبب به قوم «عاد» معروف شدند، آنها مردمي ثروتمند، قوي هيكل و داراي عمر طولاني بودند. قوم عاد بر اثر تكذيب هود دچار خشكسالي شدند اما باز هم ايمان نياوردند، سرانجام باد تندي شروع به وزيدن كرد و قرآن در اين باره مي فرمايد: «خداوند آن باد را هفت شبانه روز بر آنها مسلط كرد(تا همه را از پا در آورد) و گويا ساقه نخل خشكي بودند و بر خاك افتادند»
پس از هود (ع) حضرت صالح به پيامبري مبعوث شد. در سرزمين «حجر» كه ميان حجاز و شام قرار داشت مردماني زندگي مي كردند كه «قوم ثمود» ناميده مي شدند و حضرت صالح در ميان اين قوم مي زيست.
قوم ثمود زندگي متمدني داشتند، براي خود قصرها مي ساختند و با سنگهايي كه از كوه مي تراشيدند، خانه هاي محكمي بنا كرده بودند اما آنها نيز همچون اقوام گذشته به جاي شكر نعمت به سركشي و طغيان پرداختند.
بر اساس روايتي كه از امام صادق(ع) نقل شده قوم ثمود(ع) سنگي داشتند كه آن را پرستش مي كردند و سالي يك روز در كنار آن جمع شده و برايش قرباني مي كردند پس از اين كه صالح آنها را به خداي يگانه دعوت نمود به او گفتند: اگر راست مي گويي، از پروردگارت بخواه كه شتر ماده اي را از اين سنگ بيرون آورد. صالح(ع) دعا كرد و به امر پروردگار شتري با همان خصوصيات از سنگ خارج شد، اما با اين حال تنها تعداد اندكي از فقيران ايمان آوردند و سرانجام همين متكبران بي ايمان تصميم به كشتن شتر گرفتند. اين قوم نيز سرانجام به عذاب سخت پروردگار هلاك شدند. درباره چگونگي عذاب قوم ثمود خداوند در قرآن كريم مي فرمايد: «ما قوم ثمود را هدايت كرديم ولي آنها خود كوري جهل و ضلالت را بر هدايت ترجيح دادند پس به كيفر كردارشان صاعقه عداب خواري بر آنها فرود آمد و ما فقط كساني را كه ايمان آورده تقوا پيشه كردند، نجات داديم»
پس از حضرت صالح حضرت ابراهيم به پيامبري مبعوث شد(3)
دوست عزيز همانطور كه ملاحظه فرموديد حلقه گمشده اي بين حضرت آدم(ع) و حضرت ابراهيم(ع) وجود ندارد علاوه بر اينها آياتي از قرآن كريم چون آيه 24 فاطر:« و ان من امه الا خلا فيها نذير» هيچ امتي نبود مگر آنكه در بين ايشان نذير بوده است. و 36 نحل:« و لقد بعثنا في كل امه رسولاً ان اعبد والله و اجتنبوا الطاغوت». به تحقيق كه در هر امتي رسولي مبعوث كرديم كه خدا را پرستش كنيد و از طاغوت و سركشان دوري كنيد. و آيه 164 نساء: «و رسلاً لم نقصصهم عليك» رسولاني بودند كه داستان آنها را در قرآن نياورديم همه نشانه دهنده آن است كه هر قوم و امتي پيامبري داشته اند اگرچه نام همه آنها در قرآن كريم نيامده است.
منابع و مآخذ
1ـ تاريخ انبياء، عمادزاده، ص104.
2ـ تاريخ طبري، ج1، ص107 و كامل ابن اثير، ج1،ص47، انبياء در تاريخ بشريت گروه تحقيقات انتشارات مقداد(خواهران)ص33.
3ـ انبياء در تاريخ بشريت، گروه تحقيقات انتشارات مقداد(خواهران) ص34ـ60 (با حذف).